» داستان ساخت کانال سوئز

کانال مدرن سوئز در مصر در 17 نوامبر 1869 افتتاح شد. این شاهراه، اتصال دریای مدیترانه به دریای سرخ از را به ارمغان آورد. این کانال، باعث کوتاهتر شدن سفرها، بدون نیاز به عبور از اقیانوس اطلس جنوبی و اقیانوس های جنوبی هند، بین اقیانوس اطلس شمالی و شمال اقیانوس هند از طریق دریای سرخ، به وسیله کشتی آبی شده است و در نتیجه سفر را حدود 7000 کیلومتر کاهش می دهد.

یک واقعیت کمتر شناخته شده این است که کانال سوئز امروزه یک مفهوم باستانی دارد. احتمالاً فرعون از سلسله دوازدهم مصر یک کانال باستانی که نیل را به دریای سرخ متصل میکرد، ساخته است که در فصل پر باران، قابل کشتیرانی بود و به دره ای خشک، در شرق دلتای رود نیل به نام وادی توملات منتهی می شد.این کانال به کانال فراعنه معروف بود. یک کانال بعدی که احتمالاً بخشی از کانال اول را در خود جای داده است ، در زمان نچو دوم در حدود سال 600 قبل از میلاد ساخته شد ، اما تنها کانال کاملاً کاربردی توسط داریوش اول پارسی 500 سال قبل از میلاد مهندسی و تکمیل شد.

داریوش برای بزرگداشت این دستاورد، پنج بنای یادبود در وادی تومیلات، به نام كتیبه های سوئز داریوش بزرگ بنا نهاد. این بناها شامل متونی است که به زبان پارسی قدیم ، ایلامی ، بابلی و مصری نوشته شده و به مناسبت افتتاح کانال است. این بنای یادبود، به تخته چالوف نیز معروف است. هدف اعلام شده کانال، ایجاد ارتباط کشتیرانی بین مصر و ایران از طریق نیل و دریای سرخ بود. در کتیبه های برجای مانده آمده است:

"پادشاه داریوش می گوید: من یک پارس هستم ؛ از فارس حرکت می کنم. من مصر را فتح کردم. من دستور دادم این کانال را از رودخانه ای که نیل نامیده می شود و در مصر جاری است ، به دریایی که از ایران آغاز می شود ، حفر کنند. بنابراین، همانطور که من قصد داشتم، هنگامی که این کانال حفر شد، کشتی ها از مصر از طریق این کانال به ایران رفتند.